“Ik woon hier al jaren. En ik heb nog steeds geen vrienden hier”.
Haar ogen schieten heen en weer. Ze scannen de omgeving. We staan samen naast een enorme ballenbak met gillende kinderen.
“Weet je wat het is? Ik had een loverboy. Dat weet iedereen hier”.
Ze kijkt me even aan. Haar handen wapperen het verleden weg.
“Maar ik ben er allang overheen, hoor. Het is al jaren geleden”.
Ze is even stil. Haar handen bewegen onrustig, ze wipt van haar ene been naar haar andere.
“Weet je wat wel pijn doet? Mijn zoontje was laatst jarig. En er kwam niemand. Ik vind dat zo erg voor hem”.
Mijn woorden van steun komen niet door. Je ogen glijden weer rond. Het gesprek gaat over naar de koetjes en kalfjes.
Ik zou het je willen horen zeggen, zo vaak als je kan: “Ik ben het waard, ik ben het waard, ik ben het waard”.