Vandaag wordt een relaxte dag. Dochterlief is naar school, de twee jongens zijn thuis. De juffen hebben studiedag.
Ik trek mijn jongste z’n trui over zijn hoofd. De oudste kan zichzelf aankleden en is daar nu mee bezig. Ergens op zolder hoor ik het geluid van een boormachine. Of iets dergelijks.
En dat is raar.
Boven aangekomen krijg ik eerst de ontkenning. “Je hoorde lego, echt!”. Dan komt de aap uit de mouw. In de ene kast ligt een schroefmachine. De andere kast heeft één vastgeschroefd paneel. Had, moet ik eigenlijk zeggen. De belangrijkste schroef is er uit. Het mooie hout is rondom het schroefgat blank weggeschuurd.
Dan ben ik niet zo relaxed. De stoom komt uit mijn oren. Hoe-haalt-hij-het-in-zijn-hoofd-met-papa’s-schroefmachine-mijn-kast-uit-elkaar-te-gaan-halen! Ik stamp nog net niet.
Beteuterd kijkt hij me aan.
Het paneel schroefde hij er namelijk uit met een reden. Hier achter heeft mijn timmerman jaren geleden mijn afgetrapte rode dansschoenen met strass-stenen en 7 cm hak verstopt. En mijn zoon haalde ze er weer achter vandaan, speciaal voor mij!
Nu voel ik me een beetje beteuterd. Ik ging vandaag zo’n relaxte moeder zijn en strand al voor de sokken aan zijn. Op naar het zwembad maar, afmatten die stuiterballen en dán relaxen.
Ach, wat lief…..