Groen gras

Met lange, soepele stappen liep Eva over de witte kiezels van het pad. Precies 20 stappen van de garage naar de voordeur. De kanariegele graafmachine verdween achter de elektrische garagedeur.

Onder haar werkkleding had ze een strakke spijkerbroek gedragen. Een soepel vallend shirt liet haar gebruinde rug bloot en de nagels van haar tenen glansden warm rood in haar slippers. Met een snelle beweging trok ze het elastiek uit haar zwarte, steile haar, zodat het tot halverwege haar rug viel.

Bij de voordeur aangekomen zag ze net de magere, slonzige gestalte van haar moeders huidige vriend Sjon foeterend om de hoek verdwijnen. Het was nog vroeg op de avond, maar zijn tred was niet recht. Waarschijnlijk liep hij rechtstreeks door naar het dorpscafé Het Gouden Paard, waar de deuren wijd open stonden vanaf het moment dat de drie in de klok verscheen.

Het Gouden Paard was lange tijd haar moeders vaste honk geweest. Eerst was ze serveerster, later dronk ze mee en bezette ze een vaste plek aan de bar. Aan het eind van de avond vertrok ze steevast zonder te betalen. Eva betaalde de rekening één maal per maand.

De kroeg werd bezocht door een ratjetoe aan gasten. Dorpsbewoners maakten frequent gebruik van deze ene kroeg die het dorp rijk was. Maar ook bewoners van het aan het dorp vastgebouwde recreatiepark gebruikten Het Gouden Paard als uitvalsbasis.

Op het park woonde van alles. Gescheiden moeders met kinderen, die nergens anders terecht konden. Wat louche, aan drank of drugs verslaafde einzelgängers. Een enkele crimineel, die zijn geld verdiende met wat dames op de rosse buurt in de nabijgelegen stad. Het was niet zo gek dat toeristen het park zorgvuldig meden.

Haar moeder haalde haar vriendjes van het park. Foute vriendjes. Altijd met een triest verhaal, een drankprobleem en losse handjes. Eva keek dat meestal een tijdje aan. Tot ze haar begonnen te irriteren. Zappend op haar bank, overheersend en vanaf ongeveer haar vijftiende jaar ook geïnteresseerd in Eva zelf.

Eva werd een mooie vrouw. Groene ogen, zwart haar, volle lippen en –ondanks onopvallend kleden – veelbelovende vormen. Op rij had ze zich teweer gesteld tegen ene André, ene Mattie en ene Rob. Met als klapstuk nu Sjon.

Eva duwde de zware, ronde deur van hun jaren ’30 huis open. Het voorjaar was begonnen en op de eetkamertafel had ze een grote vaas gezet met daarin de takken van een magnolia met enkele prachtige witte bloemen. Eva hield van wit.

Het huis was van de ouders van haar moeder geweest en toen ze een decennium geleden kort na elkaar overleden hadden Eva en haar moeder er hun intrek genomen. Het vieze flatje met de dichte gordijnen en de doordringende rookwalm werd achtergelaten. Eva was toen twaalf en het prachtige huis voelde meteen als thuis.

Boven de glazen eetkamertafel hing een schilderij, dat door een vriend van haar moeder geschilderd was. Haar moeder, zwart lang haar tot ver op haar rug, sprankelende ogen en op haar schoot Eva, drie jaar, duim in de mond en tevreden. Een roze spijkerjurkje aan, staartjes in haar haar. “Mijn rose meisje” noemde haar moeder haar. Gek dat ze zich dat na al die tijd nog zo goed kon herinneren.

Na het vertrek van deze vriend was haar moeder voor het eerst depressief geworden. En daarna manisch. Eva bracht veel tijd door bij haar opa en oma. Ze had haar eigen slaapkamer, waar ze ook nu nog sliep. In haar herinnering waren deze periodes een feest. Appels plukken in de tuin, hutten bouwen, taarten bakken. Lange gelukkige periodes, tot ze overleden.

Nadat ze hun intrek hadden genomen in het huis werd Eva inventief. De dame van bureau Jeugdzorg wist ze te overtuigen van de goede werking van de nieuwe pillenmix. André, Mattie en Rob ruimden allemaal het veld en ze wist haar opleiding tuinarchitectuur goed af te ronden. Inmiddels was ze de eigenares van Groene Tuinen. Vooral in het aanleggen van grote landschapstuinen verdiende ze haar sporen. Maar ook de twee begraafplaatsen die het dorp rijk was vielen onder haar beheer.

Haar liefde voor het vak was begonnen met de 30 meter diepe tuin van haar oma, die Eva vanaf het begin had onderhouden en eigenhandig opnieuw ingericht. Het hele huis was inmiddels begroeid met klimop, die in de herfst verschoot naar vlammend rood. In haar tuin heerste evenwicht. Nu het voorjaar weer begon krioelde de tuin van de egels en de vogels. Met je ogen dicht kon je genieten van het overweldigende gezoem van hommels en bijen.

Eva liep op blote voeten de trap op. Haar voeten zakten weg in de dikke witte vloerbedekking van de trap. Een moddervlek trok een plotselinge frons over haar gezicht. De nieuwe vriend van haar moeder weigerde zijn vieze schoenen bij de deur uit te trekken en dat was meer dan een doorn in haar oog. Hij begon haar behoorlijk te irriteren.

Haar moeder lag in bed, huilend. Eva draaide haar gezicht naar zich toe en zag de enorme beurse plek op de rechterkant van haar gezicht. “Hij was boos op me”, kreunde ze. Haar rechteroog was bijna dicht maar haar groene linkeroog keek waterig en hulpeloos omhoog. Lang zwart haar lag ongekamd op het kussen.

Eva voelde een steek van woede. Ze stapte naar het raam, waar dikke witte gordijnen voor hingen die haar moeder altijd zorgvuldig dicht hield. Door een kier gluurde ze naar buiten en bewonderde haar werk van daarnet. Vóór ze haar graafmachine had weggezet, had ze met zekere bewegingen een gat van 1.5 meter diep en twee meter lang gegraven, op het achterste deel van het gazon. Ze voelde het altijd aankomen als de relaties van haar moeder hun dieptepunt bereikten.

Ze knikte goedkeurend. Het gat was keurig parallel gegraven aan de andere drie, die al lang waren begroeid met gras. Toch waren de eerdere gaten voor haar goed zichtbaar, doordat de grassamenstelling erboven altijd net iets anders was. Met een korte ruk trok ze de gordijnen weer hermetisch tegen elkaar aan.

“Mama, alles komt goed”. Haar moeder knikte snikkend. Eva ging naast haar moeder liggen en nam haar in haar armen. Ze aaide haar over haar rug tot het snikken verstomde en ze in een diepe slaap viel. Zo was het goed.