We hebben een weekendje Texel achter de rug.
Van “relaxed” (lunchen, wandelen op het strand, zwemmen) tot hard werken (opvoeden).
Dat urenlang zingende gezin met die meegereisde leeuw op het dak? Dat zijn wij niet. Wie wel, trouwens.
We zijn weer thuis en ik stop mijn jongste van 4 in. Ik vraag hem of hij het leuk heeft gehad.
“Heel leuk”
Hij kijkt me aan, want hij verwacht een vervolg. Ik zeg niets.
“Weet je”, gaat hij verder. “Volgende keer luister ik beter. Maar weet je hoe het komt?”
Ik ben heel benieuwd.
“Ik vergeet snel dingen. Ik vergeet ook dat ik moet luisteren. Kun je mij daar aan herinneren, morgen?”
Ja, dat kan.
We schrijven de volgende morgen. Hij rent rondjes, ik wil hem aankleden. Na een tijdje roep ik: “Je vergeet te luisteren!”
Hij komt. Gniffelt. “En jij vergat het te zeggen”
leuk!
Kinderlogica is prachtig.