Vrouwelijk leiderschap?

Afgelopen zaterdag stonden er twee interviews in De Telegraaf die ik met plezier gelezen heb. Eén met Isabel Allende, één van mijn favoriete schrijfsters. Eén met John Grisham. Wie kent hem niet.

Beiden spraken over de positie van en leiderschap door vrouwen.

John Grisham
John Grisham werd gevraagd wat zijn Utopia was. Zijn antwoord was: “Een wereld waarin de vrouwen de baas zijn! Dan komen er geen oorlogen meer om de simpele reden dat zij conflicten anders aanpakken. De kinderen worden goed
verzorgd, de gezondheidszorg is geregeld. Ik ben er van overtuigd dat de mens van nature goed is. Maar iedereen zou beter functioneren onder leiding van vrouwelijke wereldleiders”.

Isabel Allende
Voor Isabel Allende is de strijd voor gelijke rechten voor vrouwen de rode draad in haar leven. Ze wil dat meer vrouwen belangrijke posities gaan bekleden. Waarbij volgens haar voorkomen moet worden dat vrouwen worden ingekapseld in de bestaande mannencultuur.

Voorbeeldvrouwen
De laatste tijd komen ze regelmatig op mijn pad. De vrouwen die gaan staan, ook al is het makkelijker om onder de radar te blijven. En een boodschap brengen in de hoop de wereld te veranderen.

Monica Lewinsky, met haar strijd tegen internetpesten. Met haar vraag om meer compassie op het internet. Om schaamte te verlichten van slachtoffers en zo zelfs levens te redden.

Brené Brown, met haar oproep aan mensen om zich kwetsbaar op te stellen. Omdat je dan in verbinding komt met je medemens. En om met compassie om te gaan met mensen die zich kwetsbaar durven op te stellen.

Ik kon het niet laten om ook even te denken aan Dasja Abresch, die vorige week in Steenbergen ging staan tijdens een inspraakavond over het vestigen van een AZC. Ze sprak daar, vanuit haar compassie voor mensen in nood. Voor haar waren vluchtelingen welkom. Ook al begreep ze dat het geen simpele klus zou worden. In haar woorden: “Ik vind dat we als mensen klaar moeten staan als mensen in nood verkeren”.

Klopt de stelling dan?
Zou er iets in zitten, in de stelling van John Grisham en Isabel Allende dat er meer vrouwen op sleutelposities nodig zijn? Zodat er geen oorlogen meer zijn en kinderen goed verzorgd worden?

Interessante stelling.

Maar iets knaagt. Ik heb wel een beetje moeite met het idee dat vrouwen verzorgender, vredelievender enzovoorts zijn dan mannen. Ik ken genoeg mannen die zo zijn. En er zijn genoeg vrouwen die niet zo zijn. Waar zou dan het verschil zitten dat leidt tot ander leiderschap? Het verschil dat Isabel Allende én John Grisham blijkbaar ervaren?

Het sleuteltje zit misschien wel in onderstaande TED-talk van, opnieuw, Brené Brown.

Namelijk in wat we verwachten van onze mannen en vrouwen, van onze zoons en dochters. Vrouwen die zich kwetsbaar opstellen? Dat kunnen we nog wel aan. Maar mannen? Niet. We verwachten dat ze sterk zijn. En kwetsbaar opstellen: dat vinden we zwak. En wat verwachten we dan van onze mannen (en onze vrouwen) aan de top?

Misschien zit daar het verschil dat Isabel Allende en John Grisham ervaren.

Mannelijke én vrouwelijke wereldleiders
Monica Lewinsky, Brenné Brown en Dasja Abresch durven zich kwetsbaar op te stellen en met het hoofd boven het maaiveld te gaan. En als we dat ook van mannen gaan verwachten?

Dan worden we straks geleid door wereldleiders die zich kwetsbaar op durven te stellen, mannen én vrouwen.

Die nieuwe dingen durven te proberen. Durven te falen. En komen tot innovatie, creativiteit en verandering.

Dat zou zomaar de droom van John Grisham werkelijkheid kunnen laten worden.

Veel plezier met deze TED-talk van Brené Brown.