Die 4-jarige van mij heeft me weer tuk. Op veilige afstand rent hij heen en weer door de aula.
Terwijl hij maar één ding hoeft te doen: jas ophangen.
Stiekem kijkt hij of ik wel reageer. En nee, ik wil níet achter hem aan rennen.
“Ik tel tot drie en als je dan niet komt… heb je het hele weekend géén I-pad én geen TV”
En hij komt… te laat.
Wat jammer, óók voor mama.
Hij loopt de klas in. En komt terug. Dramatisch verdrietig.
Huh?
“Dít is mijn straf”, snikt hij. “Ik mag vandaag niet naar school”
Leuk bedacht. Maar het blijft “geen I-pad, geen TV”