We staan naast de grootste auto van Hoorn. Ik moet achteruit de weg op om uit te parkeren en zie helemaal niets.
Mijn dochter kijkt bewonderend naar het monster. “Zullen wij er ook zo één nemen?”
Ha! Mogelijkheid-voor-opvoeden. Een lesje over geld.
“Schatje, dat is een beetje zonde van het geld. Met een kleinere auto kunnen we andere dingen doen. Kunnen we samen uit eten, bijvoorbeeld. Die geweldige paardrijles betalen”
En ik ben mijn droom aan het najagen. Schrijven. Leren. Waardoor ik niet meer de mede-kostwinnaar ben. Waarvan mijn zusje zei: “Dat is zo niet jij”. Maar dat terzijde.
Ik had haar al een beetje opgevoed, merk ik al snel.
“Denk je niet, dat je iets moet gaan zoeken waar je wél geld mee verdient, mam?” Ze pieuwt guitig in mijn zij. “Een parachutje, voor als je die nodig hebt?”
Die kan ik in mijn zak steken.
Au! Daar zit je dan met je goede gedrag.
Mooi spiegeltje.