In mijn schone was ligt onze poes Sammy. Net was ze nog beneden. Hoe ze daar terecht gekomen is? Een raadsel.
Ze heeft haar voorkeuren:
1. De bedden van de kinderen.
2. De schone was.
3. De droogtrommel.
4. De wasmanden.
5. Mijn bureaustoel.
Zij wil naar boven. Ik wil dat niet. En dat houdt ons bezig.
Bij ons in huis staan de deurkrukken al 13 jaar omhoog. Niet voor de peuters.
Ze heeft ook handlangers. De nonchalante niet-deursluiters (man en zonen) en de doelbewuste grootste liefhebber van ons zwarte monster (dochter).
Het voordeel is dat ik nooit uren achter elkaar achter mijn computer zit. Ik sta continu op. Want ze wil naar binnen én naar buiten (hoe ouder hoe vaker), ik hoor haar boven, ze zit toch in de garage en ze wil eten. Heel vaak.
Vannacht miauwde ze me uit mijn diepste slaap. Ik heb haar slaapdronken weer naar beneden gebracht.
En toen mijn jongste vanochtend de huiskamerdeur opende?
Stond ze al weer mauwend naast mijn bed.
Er loopt hier ook zon zwart-wit monster rond. Wasmanden met schone, gestreken was zijn favoriet. De bureaustoel ook en als ik ’s avonds vergeet de tussendeur dicht te doen, deelt hij met tegenzin het kussen omdat het een prima plek om te slapen. Hij begint met loeihard spinnen als de wekker afloopt. Een sluimerstand op dat wonderbare stukje techniek is volkomen nutteloos. Voerbak nog half vol en toch zeuren. Terwijl je aan het typen bent even over het toetsenbord lopen en mij achter laten met een beeldscherm waar ik geen chocolade meer van kan maken. En dan toch genieten van zo’n mormel… Hoe doen ze het!?