Ontploft

Neem drie kinderen en een lange ochtend vol gekissebis en gedoe. Zo’n ochtend waarop je denkt: ik was toch geen politieagent?

Je middelste wil met een vriendje spelen, maar daar wordt de telefoon niet opgenomen.

Vind dan je zonen stoeiend onder de tafel met jouw mobiel. Niet in de hoes en geen idee wat ze er mee doen. En dat is dan je druppel. Wat doe je dan?

Ik weet wat ik vandaag deed. Buiten mijn gewoonte om ontplofte ik. Dat klonk ongeveer zo:

“%#@#, wat is dit een ::(%## ochtend!!!!”.

En bedacht meteen dat dit echt een heel slecht idee was. Er is geen opvoedboek waarin staat dat dit een goede methode is. Waarschijnlijk proberen ze de &*#::( morgen zelf. Aaargh.

Het kon nog erger. Op het scherm van mijn mobiel zag ik wegtikkende seconden. 31 seconden, 32, 33. De moeder van het vriendje hing per ongeluk tóch aan de lijn.

Waar is dan dat gat waar je in kunt zakken?

Als ik mijn middelste later uitleg dat ik net een heel gênant, niet meer te vergeten moment heb meegemaakt vat hij het heel mooi samen.

“Het is een rode kernherinnering!”

Wie “Inside out” gezien heeft snapt wat hij bedoelt.