Laatst heb ik over je geschreven.
Dertien jaar oud, wachtend op betere tijden, aan een tafel in Aleppo werkend aan een complete maquette van jouw stad. Voor als de oorlog over was. En je al die ruïnes om je heen kon veranderen in prachtige gebouwen. Want je wordt architect.
Een vliegveld, een park, een toeristische plek met hotels voor de toeristen. Alles in elkaar gezet met karton, plakband, watjes, touwtjes.
Deze week is Aleppo nog verder leeggelopen. Voor de “verhevigde bombardementen” gingen mensen op de vlucht. Tienduizenden mensen staan nu voor de grens van Turkije. En ze mogen er niet in, want Turkije is vol.
Sta jij daar bij, Mohamed?
Of ben jij nog steeds aan je maquette aan het plakken en knippen voor een nieuw, mooi Aleppo?
Ik hoop dat het goed met je gaat. En dat het je lukt om die architect te worden die je wil zijn. Aan je grenzeloze optimisme en doorzettingsvermogen zal het niet liggen.