Te groot

“Mam, volgens mij word ik te groot”

We gaan een behoorlijk stuk fietsen. Mijn vijfjarige heb ik achterop, in het fietszitje.

Zucht, hij heeft gelijk. Zijn knieën prikken in mijn benen. Zijn voeten zitten in de weg.

Na tien jaar moet het zitje er af. Geen kleuters meer achterop.

Ik weet het. Kleintjes worden groot. De oudste zit inmiddels in de puberteit. En toch.

Het is wel even een periode die je afsluit. En al zal ik de gebroken nachten niet missen, 24 uur per dag een baby op je arm op en neer wiebelen ook niet, net zoals flesjes opwarmen, fruithappen uit de oorschelpen verwijderen en al die luiers verschonen. Toch is het wel even een momentje.

De jongste vroeg laatst al of ik nog baby’s kon krijgen. Na mijn voorzichtige “misschien wel” werd gejuicht. Hij wilde er namelijk één voor zijn verjaardag. Grapjas.

Binnenkort het zitje maar van mijn fiets halen.

Trouwens, er is nog genoeg om nú van te genieten. Lego onder je voeten, een kleuter naast je bed om 5 uur ’s ochtends, zwemles, badsop zo uit de fles tegen het plafond geknepen. Ook leuk allemaal.

Goed letten ook op al die mooie vragen, gekke woorden en kleuterproblemen. Voor je het weet steken ze allemaal boven me uit.