Tranen

Met onze oudste twee kijk ik de Voice.

Vóór het laatste deel (wie o wie mag toch mee uit de Danger Zone) zit nog een mooi groot blok reclame.

Eerst zitten we wat te rekenen. Wat zouden ze verdienen met die ruim 200.000 stemmers? We zijn onder de indruk: veel.

Dan hakt de laatste reclame er in. De dierenbescherming heeft blijkbaar (veel) advertentietijd gekregen en neemt ruim de tijd om te laten zien op welke manieren dieren mishandeld worden. Foto’s komen voorbij van dode dieren, bloedende honden, en nog veel, veel meer.

Als ik opzij kijk zie ik mijn oudste. Ontredderd, tranen lopen over de wangen. Het is degene met het allergrootste hart voor dieren. “Wie doet zoiets”, is het enige dat er nog uit komt.

De redding uit de Danger Zone krijgen we niet echt meer mee. De oudste gaat met rode ogen en hoofdpijn naar bed.

Wat een verdriet. Het is de eerste keer dat het vol door komt dat de wereld niet zo mooi is. Dat we er voor onszelf iets moois van maken, maar dat er genoeg ellende is in de wereld om je het gevoel te geven dat je in de Matrix zit.

Poëet, schrijver en rapper Kate Tempest heeft in haar muziek precies dat gegeven als een soort rode draad. Zij zet haar gevoelens hierover om in muziek en poëzie. Keer op keer laat ze de gekte zien waarin we proberen onze gewone levens te leven. Van haar CD “Let them eat chaos”; Swallow in flight / Europe is lost.

De nummers vormen een verhaal: Kate Tempest is een fantastische Storyteller.

Meer zien? Zie Kate Tempest op Glastonbury 2015 met haar gedicht Hold your own.