Winkelravage

Boodschappen doen is niet mijn hobby.

Ik ben goed voorbereid. Mijn jongste heeft instructies gehad (luisteren en bij mama blijven), ik heb een lijst met alles wat nodig is voor zijn verjaardag én boodschappentassen in mijn kar.

Wat kan er nu nog mis gaan?

Als mijn kar driekwart vol is hoor ik een benauwd “mama, mama”. Als ik me omdraai, staat zoonlief met de ribbelige zolen van zijn schoenen in een plas frambozenyoghurt. De roze drap is aan beide zijden omhoog gestuwd. Hij blijft zowaar netjes stil staan op zijn plek. Ik regel een medewerker met een emmer water en een dweil, poets zijn schoenen schoon en achter ons veegt de dweilmachine de rest van de bende weg. Wat het een beetje goed maakt, is dat de yoghurt er al lag en niet door mijn boef op de vloer was gedropt.

Twee meter verder. Ik zoek de zure room voor de soep. Achter me hoor ik brekend glas en het geluid van een waterval. Ik kijk om en zie nu wel een boef in actie. De ene fles wijn is tegen de andere fles (gelukkig witte) wijn gekaatst (dat gebeurt als je er twee ondersteboven houdt en je houdt ze niet). De volledige bodem heeft losgelaten en mijn volle kar staat druipend middenin het pad. “Sorry, sorry, sorry” roept de boosdoener.

Weer op zoek naar een medewerker. Een andere maar. Fles in een emmer, los glas uit de kar, rustig verder lopen, weer gevolgd door de dweilmachine. De kassa komt langzaam dichterbij.

Echt, boodschappen doen is niet mijn hobby.