Er schijnt een miljoen Nederlanders te zijn met de wens om te schrijven en te publiceren. En ik ben er één van. Ik heb nog heel wat verhalen veilig in mijn computer staan. Tot nu toe dan.
Er zijn ook genoeg schrijvers die het lef hebben om hun verhalen te publiceren op hun blog. En ik zeg lef, want ik weet nu al dat op “publiceren” drukken het engste is dat ik ga doen.
Want in mijn verhalen komt wel iets anders naar boven dan in een column over het echte leven. Er wordt gemoord, bedrogen, geschaamd, gehouden van, de liefde bedreven met of gemanipuleerd.
Waar ik in het echte leven overkom als rasoptimist met als favoriet het woord “leuk” kan ik bij het schrijven van een kort verhaal de schaduwkant van het leven niet onderdrukken. En wordt de oplossing van een probleem wel eens gevonden onder een strakgemaaid stukje gras. Bijvoorbeeld.
Mijn korte verhalen staan hier.