Tranen

Met onze oudste twee kijk ik de Voice.

Vóór het laatste deel (wie o wie mag toch mee uit de Danger Zone) zit nog een mooi groot blok reclame.

Eerst zitten we wat te rekenen. Wat zouden ze verdienen met die ruim 200.000 stemmers? We zijn onder de indruk: veel.

Dan hakt de laatste reclame er in. De dierenbescherming heeft blijkbaar (veel) advertentietijd gekregen en neemt ruim de tijd om te laten zien op welke manieren dieren mishandeld worden. Foto’s komen voorbij van dode dieren, bloedende honden, en nog veel, veel meer. Lees verder Tranen

Van pingpong tot dialoog

Als storyteller luister ik graag naar verhalen. Er is niets waar een mens zo veel van leert als van juist de verhalen.

De laatste tijd valt me wel iets op. Ik hoor iedereen zijn verhaal roepen. Maar niemand echt met elkaar praten.

De gemiddelde discussie over vluchtelingen in Nederland gaat bijvoorbeeld ongeveer zo: Lees verder Van pingpong tot dialoog

Oprah Winfrey interviewt Marianne Williamson: “Be the change”.

Tot grote verontrusting van manlief kan ik me erg druk maken om de wereld.

Dat de beelden op Facebook met absolute 18+ beelden voorbij komen past ook niet bij “always look at the bright side of life”. Bommen op Syrie. Op Irak. Bootvluchtelingen en menselijk lijden aan de grens van Europa. Met kampen. En ook ín Europa. Mensen in de modder en kou in Calais en Duinkerken (nu ongeveer 7000 mensen, waaronder ook vrouwen en kinderen). Wat mijn hart echt breekt zijn de kinderen.

Voor de vrouwen die dezelfde pijn voelen. En niet weten hoe ze hun ogen kunnen sluiten en ook niet wat ze kunnen doen.

Ingesloten vinden jullie een prachtige opname van een interview van Oprah Winfrey met Marianne Williamson. Over de rol van vrouwen in hun eigen huis. En ook in de wereld. Lees verder Oprah Winfrey interviewt Marianne Williamson: “Be the change”.

Meeleven met Parijs. En..

De terroristische aanslagen in Parijs zijn nu bijna een week geleden. Dat velen meeleefden met de slachtoffers, hun familie en vrienden, dat was duidelijk. Veel mensen plaatsten daarom de Franse vlag door hun Facebook foto.

Gelijkertijd was er ook verdriet, juist dóór die foto. Lees verder Meeleven met Parijs. En..

We schrijven nú een zwarte bladzijde

Vorige maand schreef ik: in november schrijf ik 50.000 woorden van mijn boek. Het is nu 6 november. En het zijn er pas 4.123. In dit tempo ben ik half januari pas klaar.

Het probleem is dat ik geen hoek om kan slaan zonder dat ik word geconfronteerd met stervende mensen aan de grens van Europa. Lees verder We schrijven nú een zwarte bladzijde

Grapje

Een kopje koffie is altijd lekker. Daarom zit ze nu dan ook in het koffiebarretje. Met uitzicht op een groepje kantoormensen met glimmend gepoetste schoenen.

In hun midden zit één meisje met van die goedgelovige oogjes. Naast haar een stevig middelpunt van het gesprek. Het meisje kijkt hem verbaasd aan.

“Bedoel je dat die vluchtelingen elke negen dagen naar een andere gymzaal moeten?” Lees verder Grapje

Liever geen nieuws

Jaren geleden volgde ik een cursus waarin de trainer de volgende stelling neerlegde:

“Je kunt alleen iets veranderen aan wat binnen je cirkel van invloed ligt. En alles wat alléén binnen je cirkel van betrokkenheid ligt, kost je energie en heb je geen invloed op. Als je slim bent stop je daar geen energie in. Zo lees ik ook geen krant. En kijk ik geen nieuws” Lees verder Liever geen nieuws

Vrouwelijk leiderschap?

Afgelopen zaterdag stonden er twee interviews in De Telegraaf die ik met plezier gelezen heb. Eén met Isabel Allende, één van mijn favoriete schrijfsters. Eén met John Grisham. Wie kent hem niet.

Beiden spraken over de positie van en leiderschap door vrouwen. Lees verder Vrouwelijk leiderschap?